Mapa - Sądowa Wisznia (Sudova Vyshnia)

Sądowa Wisznia (ukr. Судова Вишня) – miasto w rejonie mościskim w obwodzie lwowskim na Ukrainie, na Płaskowyżu Tarnogrodzkim. Leży nad rzeką Wisznią (prawy dopływ Sanu).

W latach 1340–1772 województwo ruskie, ziemia przemyska, powiat przemyski. Była miastem starostwa przemyskiego w drugiej połowie XVI wieku. W latach 1918–1939 województwo lwowskie, powiat mościski.

Pierwsze wzmianki pochodzą z 1230. Przed 1368 rokiem miasto królewskie otrzymało lokację na prawie magdeburskim, razem ze zgodą królewską na wykup wojtowstwa przez Piotra Kmitę. Pierwsza część nazwy miasta Wisznia pochodzi od nazwy etnicznej oznaczającej, że zostało ono zbudowane na wzniesieniu. Druga część oficjalnej nazwy Sądowa, została dodana do Wiszni ok. 1545, kiedy to w mieście zaczęły odbywać się sejmiki generalne województwa ruskiego I RP. W ciągu kolejnych wieków miasto uzyskało nowe przywileje, a m.in. w latach 1537, 1545, 1576, 1578, 1639, 1553, 1765 w Sądowej Wiszni odbywały się wspomniane Generalne Sejmiki Województwa Ruskiego (Ziemi Lwowskiej, Przemyskiej, Sanockiej oraz Żydaczowskiej).

Z końcem XVIII stulecia Ewaryst Andrzej, hr. Kuropatnicki notował w swym "Opisaniu królestw Galicyi i Lodomeryi": ''Wisznia. Niegdyś tu bywały generała ruskiego województwa sejmiki (...). Rozległe przedmieścia, kościół farny w mieście, na górze nad miastem piękny kościół i klasztor z ogrodem XX. Reformatów zdobią go, a fabryka naczyń glinianych wsławia''.

Właścicielami Sądowej Wiszni w XIX w. byli p. Henrieta hrabianka Komorowska oraz Antonina z hrabiów Komorowskich hrabina Bakowska. Od początku XX w. – Jan Mars herbu Noga, a po nim – Krzysztof Mars Noga. Ostatnim burmistrzem Sądowej Wiszni był w 1939 Włodzimierz Paygert.

Po pierwszym rozbiorze Polski (1772) wcielone do monarchii Habsburgów, następnie Cesarstwo Austrii. Pozostawało w jego składzie na terytorium kraju koronnego Galicji do upadku Austro-Węgier (1918).

Od 1 listopada 1918 do maja 1919 pod administracją Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, od maja 1919 do 15 marca 1923 pod tymczasową administracją Polski, zatwierdzoną przez paryską konferencję pokojową 26 czerwca 1919. Suwerenność Polski nad terytorium Galicji Wschodniej Rada Ambasadorów uznała 15 marca 1923.

Od 15 marca 1923 do 16 sierpnia 1945 miasto w województwie lwowskim w II Rzeczypospolitej. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 pod okupacją Armii Czerwonej, anektowane przez ZSRR.

Po agresji Niemiec na Polskę w nocy z 15 na 16 września 1939 pod miastem stoczono bitwę, w której jednostki Frontu Południowego, dowodzone przez generała Kazimierza Sosnkowskiego rozbiły niemiecki elitarny pułk zmotoryzowany SS-Standarte Germania.

Po ataku III Rzeszy na ZSRR w miejscowym areszcie NKWD zamordowało około 70 więźniów. Od czerwca 1941 roku do lipca 1944 roku miasto znajdowało się pod niemiecką okupacją, wcielone do Generalnego Gubernatorstwa w składzie Dystryktu Galicja. Od lipca 1944 do 16 sierpnia 1945 ponownie okupowane przez Armię Czerwoną.